ΑΓΡΟΤΗΣ
•
49
Εικόνα 2:
Κλινικά συμπτώματα της λεϊσμανίασης στον σκύλο: Α. Ερυθηματώδεις αλλοιώσεις στην κάτω επιφάνεια του πέλ-
ματος, Β. Δερματική αλλοίωση στο αυτί, C. Ονυχογρύπωση, D. Καχεξία και γενικευμένη απολεπιστική αλωπεκία, Ε. Ελκώδης
ρινική βλεννοδερματική κάκωση και περιοφθαλμική αλωπεκία
(Πηγή: De Andrade J.B., Magalhaes J.J.T., Ribeiro Mesquita P.R., Oliveira F.S., De Medeiros Rodrigues F., Barrouin-Melo S.M,
(2014), Perpectives for diagnosis and control of leishmaniasis based on volatile organic compounds, Leishmaniasis trends in
epidemiology diagnosis and treatment, Chapter 14)
στιγωτή μορφή του παρασίτου μεταφέρεται από τη
σκνίπα σε κάποιο θηλαστικό ή στον άνθρωπο όπου
φαγοκυτταρώνεται από μακροφάγα κύτταρα και με-
τατρέπεται στην αμαστίγωτη μορφή. Στα μακροφάγα
κύτταρα τα παράσιτα πολλαπλασιάζονται και όταν ο
πολλαπλασιασμός αυτός φτάσει σε κάποιο οριακό
σημείο, τα κύτταρα διαρρηγνύονται και τα πρωτόζωα
διασπείρονται και εισέρχονται σε άλλα κύτταρα. Έτσι
δημιουργείται η πρώτη αλλοίωση στο σημείο του τσι-
μπήματος (1).
Η νόσος στον σκύλο
Το νόσημα στον σκύλο εμφανίζεται δύο εβδομάδες
έως δύο χρόνια μετά τη μόλυνση. Οι
αλλοιώσεις και
τα συμπτώματα
που εμφανίζονται είναι: λεμφαδενο-
πάθεια, ωχροί βλεννογόνοι, ονυχογρύπωση (υπέρ-
μετρη ανάπτυξη των νυχιών), αύξηση ή μείωση της
όρεξης, πυρετός, διόγκωση του ήπατος, διόγκωση
του σπλήνα, απίσχνανση, δερματικές αλλοιώσεις (πι-
τυρίαση, σμηγματόρροια, τριχόπτωση, εξέλκωση του
δέρματος κυρίως στις περιοχές των οστικών προεξο-
χών, στα μυοδερματικά όρια και στα άκρα, απόπτω-
ση του τριχώματος γύρω από τα μάτια), ρινορραγία,
κερατοειδίτιδα κ.ά. Τα εργαστηριακά ευρήματα που
παρατηρούνται είναι η αύξηση της ταχύτητας καθί-
ζησης, η παρουσία ειδικών αντισωμάτων, η πτώση
του αιματοκρίτη, η πρωτεϊνουρία, η μείωση του ει-
δικού βάρους των ούρων κ.ά. Η
διάγνωση
του νο-
σήματος στηρίζεται α) στην ανίχνευση των ειδικών
αντισωμάτων στον ορό του αίματος (80-100%), β)
στην κλινική εικόνα και στα εργαστηριακά ευρήμα-
τα, γ) στην ανεύρεση της αμαστιγωτής μορφής του
παρασίτου σε επιχρίσματα από λεμφογάγγλια, μυε-
λό των οστών και αίμα, δ) στην ανάπτυξη της προ-
μαστιγωτής μορφής του παρασίτου in vitro, ε) στην
ανίχνευση του DNA του παρασίτου (PCR) στον μυε-
λό των οστών (πάνω από 95%), στα λεμφογάγγλια,
στο αίμα κ.ά. Η πρόγνωση του νοσήματος είναι δυ-
