ΑΓΡΟΤΗΣ
21
επιτρέπουν τη χρήση του τρι-
τικάλε στη διατροφή των µη-
ρυκαστικών ζώων µε θετικά
αποτελέσµατα στα παραγω-
γικά τους χαρακτηριστικά (Na-
tional Research Council,
2007).
Πειράµατα έδειξαν ότι,
το τριτικάλε µπορεί να υποκα-
ταστήσει τον αραβόσιτο στο
σιτηρέσιο αρµεγόµενων αγε-
λάδων και παχυνόµενων µο-
σχαριών σε ποσοστό µέχρι και
75%,
χωρίς οποιεσδήποτε αρ-
νητικές επιπτώσεις στη γαλα-
κτοπαραγωγή, στη λιποπεριε-
κτικότητα και στο ρυθµό ανά-
πτυξης (Smith
et al.
, 1994).
Το
τριτικάλε είναι, επίσης, αρκετά
πλούσιο σε απαραίτητα αµινο-
ξέα, όπως λυσίνη (Charmley &
Greenhalgh, 1987) και θρεο-
νίνη (Haydon & Hobbs, 1991),
χαρακτηριστικό που του δίνει
σηµαντικό πλεονέκτηµα έναντι άλλων σιτηρών και στη διατροφή µη µηρυκαστικών ζώων, όπως χοίρους και πτηνά.
Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται σταδιακή αύξηση των παγκοσµίως καλλιεργούµενων εκτάσεων τριτικάλε (FAO,
2008).
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι, το 2000 καλλιεργήθηκαν, παγκοσµίως 2,49 εκ. εκτάρια από όπου συγκοµίστη-
καν 9,1 εκατοµµύρια τόνοι καρπού, ενώ το 2010 καλλιεργήθηκαν, παγκοσµίως, 3,97 εκ. εκτάρια από όπου συγκο-
µίστηκαν 13,85 εκ. τόνοι (FAO, 2011). Οι Χώρες µε τη µεγαλύτερη παραγωγή τριτικάλε, παγκοσµίως, είναι η Πο-
λωνία, η Γερµανία, η Γαλλία και η Λευκορωσία (FAO, 2008). Στην Κύπρο, την τελευταία πενταετία, έχει αυξηθεί η
καλλιέργεια και η χρήση του τριτικάλε ως ζωοτροφή, ιδίως, από τους αγελαδοτρόφους που το χρησιµοποιούν ως
σανό. Σύµφωνα µε την αρµόδια Αρχή Ελέγχου Σπόρων, το 2007, εισήχθησαν 213 τόνοι, το 2008, 424 τόνοι, το
2009, 700
τόνοι και το 2010, 740 τόνοι σπόρου. Σε αυτές τις ποσότητες, πρέπει να προστεθεί και ο σπόρος που πα-
ράγουν οι ίδιοι οι γεωργοί για επανασπορά, που υπολογίζεται να φτάνει ακόµα και στο 40% των εισαγωγών. Όσον
αφορά την παραγωγή τριτικάλε ανά δεκάριο, αυτή είναι µεγαλύτερη από το κριθάρι και τη βρώµη τόσο σε ξηρά
ουσία, όσο και σε ολική πρωτεΐνη
(
McCartney & Vaage, 1994).
Το τριτικάλε έχει παρόµοιες ανάγκες σε νερό µε το
µαλακό σιτάρι και πιο αυξηµένες σε
σχέση µε το κριθάρι. Όσον αφορά
την αντοχή του φυτού σε αυξηµέ-
νες θερµοκρασίες το τριτικάλε είναι
πιο ανθεκτικό από το σκληρό σιτάρι.
Για την καλύτερη συντήρηση και
διατήρηση του τριτικάλε, µε στόχο
τη διάθεσή του στα ζώα καθ’ όλην
τη διάρκεια του έτους, χρησιµοποι-
είται η ενσίρωση. Το ενσιρωµένο
τριτικάλε περιέχει υψηλότερα πο-
σοστά κυτταρίνης και λιγνίνης σε
σχέση µε τα ενσιρώµατα κριθαριού
και βρώµης (McCartney & Vaage,
1994),
καθώς και πρωτεΐνης σε σχέ-
ση µε τα ενσιρώµατα κριθαριού, σι-
ταριού και αραβοσίτου
(
National Re-
search Council, 2007).
Στην καθη-
µερινή διατροφή των µηρυκαστικών,
ένα κιλό σανού τριτικάλε υποκαθί-
σταται από, περίπου, 2,5 έως 3 κιλά
ενσιρώµατος, αναλόγως της περιε-
Στάχυ τριτικάλε (Πηγή: Ινστιτούτο Γεωργικών Ερευνών)
Καλλιέργεια τριτικάλε (Πηγή:
www.seedinc.biz)