Τα νεογέννητα χοιρίδια αποτελούν το πιο ευπαθές τµήµα του πληθυσµού της χοιροτροφικής µονά-
δας. Η ευπάθεια αυτή προέρχεται από την απότοµη µεταβολή των συνθηκών διαβίωσης των χοιρι-
δίων µετά τη γέννησή τους και τη δυσκολία της προσαρµογής τους προς το νέο περιβάλλον εκτός
του µητρικού οργανισµού. Η διακοπή της παρεντερικής θρέψης και της θερµορύθµισης από τη χοι-
ροµητέρα, η έξοδος από το προστατευτικό (στείρο) περιβάλλον της µήτρας και η διαµονή στο ανα-
πόφευκτα µολυσµένο περιβάλλον του θαλάµου γέννας αποτελούν τους παράγοντες που συµβάλ-
λουν στην αύξηση των απωλειών µετά τον τοκετό και κατά τη διάρκεια του θηλασµού. Tα µέτρα
διαχείρισης που ενδείκνυται να ληφθούν και η παροχή φροντίδων στα νεογέννητα χοιρίδια µε στόχο
την ελαχιστοποίηση των απωλειών και τη µεγιστοποίηση του βάρους στον απογαλακτισµό, περι-
γράφονται στη συνέχεια.
Τα χοιρίδια στερούνται κατά τη γέννησή τους τόσο παθητικής, όσο και ενεργητικής ανοσίας, µε συ-
νέπεια να είναι ευάλωτα στις αναπόφευκτες µικροβιακές µολύνσεις του περιβάλλοντος του θαλά-
µου της γέννας. Ο µόνος τρόπος να οπλιστούν έναντι των παθογόνων µικροοργανισµών του περι-
βάλλοντος είναι µε την κατανάλωση του πρωτογάλακτος που είναι πλούσιο σε αντισώµατα. Αυτό
πρέπει να γίνει τάχιστα µετά τη γέννα, ακριβώς διότι µετά από παρέλευση 4-12 ωρών από τη γέννα
η απορρόφησή τους αρχίζει να µειώνεται και φθάνει στο µηδέν σε 48 ώρες. Το δεύτερο µεγαλύ-
τερο πρόβληµα που αντιµετωπίζουν τα χοιρίδια µετά τη γέννησή τους είναι η θερµορύθµιση. Η πα-
ραγωγή της θερµότητας για τη θερµορύθµιση προέρχεται από την οξείδωση (καύση), κυρίως, της
υπάρχουσας στο αίµα του χοιριδίου γλυκόζης µε τη λειτουργία της αναπνοής, της οποίας τα απο-
θέµατα στον οργανισµό του νεογέννητου χοιριδίου είναι περιορισµένα.
Η υποβοήθηση των χοιριδίων να ξεπεράσουν τις πρώτες δύσκολες ώρες της ζωής τους γίνεται µε
δύο, κυρίως, µέτρα. Το πρώτο είναι η συµπληρωµατική θέρµανση του χώρου παραµονής των χοιρι-
δίων κατά τέτοιον τρόπο ώστε, να διαµορφωθεί θερµοκρασία πλησίον εκείνης της µήτρας (32°C). Το
δεύτερο, συνίσταται στην υποβοήθηση των χοιριδίων, ιδίως των αδύνατων, για θηλασµό, το συντο-
µότερο δυνατό, µετά τη γέννησή τους για εφοδιασµό µε τις ενεργειακές πηγές του πρωτογάλακτος.
Και για τα δύο είναι απαραίτητη η παρουσία προσωπικού κατά τον τοκετό. Το τρίτο κατά σειρά πρό-
βληµα, που αντιµετωπίζουν τα νεογέννητα χοιρίδια, είναι η διατροφή. Το πεπτικό τους σύστηµα δεν
είναι ακόµα έτοιµο να δεχτεί στερεά τροφή. Κατά τη διάρκεια του θηλασµού παρέχεται συµπληρω-
µατικά προς το µητρικό γάλα, µίγµα ζωοτροφών (εναρκτήριο σιτηρέσιο) για κατανάλωση κατά βού-
ληση. Το µίγµα απαρτίζεται από ελκυστικές και υψηλής πεπτικότητας ζωοτροφές. Η χορήγησή του
αρχίζει από τη δεύτερη εβδοµάδα της ηλικίας των χοιριδίων και συνεχίζεται µέχρι τη δεύτερη εβδο-
µάδα µετά τον απογαλακτισµό. Σκοπός του εναρκτήριου µίγµατος δεν είναι τόσο ο εφοδιασµός των
χοιριδίων µε θρεπτικά συστατικά, όσο η υποκίνηση και ο εθισµός τους στην πρόσληψη στερεάς τρο-
φής, η οποία υποκαθιστά, πλήρως, το µητρικό γάλα µετά τον απογαλακτισµό.
Άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν τις απώλειες χοιριδίων είναι οι συνθλίψεις (τσιλλίµατα) από τις
χοιροµητέρες, η ασιτία και ο υποσιτισµός, οι λοιµώξεις και το ακατάλληλο µικροκλίµα του κελιού το-
κετού. Οι συνθλίψεις αποτελούν τον κυριότερο παράγοντα θνησιµότητας, µε ποσοστό 19-45% των
απωλειών. Οφείλονται στον κακό σχεδιασµό ή/και στην κακή λειτουργία του κλουβιού της γέννας
που επιτρέπουν την ταχεία κατάκλιση των χοιροµητέρων. Τα λιποβαρή, ασθενικά και αδύνατα χοι-
ρίδια είναι περισσότερο ευάλωτα στις συνθλίψεις.
Τα προβλήµατα αυτά αντιµετωπίζονται µε το σωστό σχεδιασµό και εξοπλισµό του θαλάµου της γέν-
νας, καθώς και το σωστό προγραµµατισµό των γεννών – απογαλακτισµού των χοιριδίων. Για τη γέν-
νηση µεγάλου αριθµού χοιριδίων, ο απογαλακτισµός στις καλά οργανωµένες χοιροτροφικές µονά-
δες, πραγµατοποιείται σε ηλικία τεσσάρων βδοµάδων ή/και πιο νωρίς (ελάχιστη διάρκεια 21 µέρες
σύµφωνα µε τις πρόνοιες της Οδηγίας Περί Ευηµερίας των ζώων).
ΑΓΡΟΤΗΣ
49
