Η αμυγδαλιά
(
Prunus dulcis)
είναι φυλλοβόλο δέντρο, το οποίο ανή-
κει στην ομάδα των ακρόδρυων. Στην αρχαιότητα το δέντρο ήταν
γνωστό με τα ονόματα αμυγδαλέα, αμυγδαλή κ.ά. Θεωρείται σύμ-
βολο της ξαναγεννημένης φύσης μετά τον πρόσκαιρο χειμερινό θά-
νατο.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο βασιλιάς της Θράκης Σίθω-
νας είχε μια θυγατέρα, τη Φυλλίδα, και την πάντρεψε με τον Δημο-
φώντα, γιο του ήρωα Θησέα. Ο Δημοφώντας φεύγοντας για μακρινό
ταξίδι της υποσχέθηκε πως γρήγορα θα γυρνούσε να την πάρει. Η
Φυλλίδα τον αποχαιρέτησε και τον περίμενε. Πέρασαν πολλά χρόνια
και ο Δημοφώντας δεν γύρισε. Απελπισμένη η βασιλοπούλα που τον
έχασε για πάντα πέθανε από μαρασμό στο σημείο τελετής του γάμου
τους. Oι θεοί, από οίκτο μεταμόρφωσαν τη Φυλλίδα σε δέντρο, την
αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Κάποτε, με τα χιόνια
του Γενάρη, ο Δημοφώντας επέστρεψε, γεμάτος τύψεις, και βρήκε
τη Φυλλίδα σαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Aπελπι-
σμένος αγκάλιασε το δέντρο και αυτό, ξαφνικά, πλημμύρισε από
άνθη. Ηψυχή της βασιλοπούλας ένιωσε χαρά με τον γυρισμό του Δη-
μοφώντα, μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της. Έμεινε δέν-
τρο και κάθε χρόνο, τον Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.
Στην Ελλάδα καλλιεργείται από την αρχαιότητα, αφού από τότε ήταν
γνωστές οι φαρμακευτικές ιδιότητές της. Ο Έλληνας γιατρός του
1
ου
μ.Χ. αιώνα Διοσκορίδης αναφέρει πως το αμυγδαλέλαιο το χρη-
σιμοποιούσαν οι αρχαίοι ως φάρμακο καθώς και για την παραγωγή
μύρου. Ο Θεόφραστος κάνει λόγο για τη χρήση της ρητίνης του δέν-
τρου στη φαρμακευτική. Ο Ιπποκράτης αναφέρει το αμύγδαλο ως
πολύτιμο βοηθό της ιατρικής, ενώ ο Αριστοτέλης εξαίρει τους χυ-
μούς των ανθών του ως τροφή των μελισσών.
Είναι φυτό γηγενές της δυτικής Ασίας που μπορεί ναφτάσει σε ύψος
τα οκτώ μέτρα. Eίναι το πρώτο δένδρο που ανθίζει τον χειμώνα, ση-
μαίνοντας το ξεκίνημα της άνοιξης.